De karperpagina

Na een buitengewoon goed voorjaar en zomer werd het eind september en ik had nog steeds geen plan van aanpak. Ik had zelfs geen water waar ik m’n ei op kwijt kon en wilde eigenlijk van start op het Kempisch Kanaal. Een goede vismaat was er behoorlijk goed aan het vangen en op het KK zwemmen toch vissen waar het speeksel je van in de mond loopt! Helaas kan ik enkel van vrijdag op zaterdag vissen en het vervelende wil dat de vrijdagnacht de drukste nacht is aan het kanaal. Fatsoenlijke stekkeuze is dan ook niet altijd aan de orde. En ook het vroeger invallende donker besluiten om dit najaar toch te vervissen op het 13 hectare grote water uit de inleiding. Ik heb dit water dit jaar al een aantal maal bezocht en ook best wat fraaie vissen al mogen vangen. Van de zes nachten die ik aan de oevers van dit water spendeerde mocht ik op 1 na steeds vis vangen met als topnacht: 6 vissen waaronder 1 dertiger!Het water is een klein uurtje rijden en meerdere dagen voeren is zowel financieel als tijd-technisch niet haalbaar. Eenmalig een flinke hoeveelheid voer voeren de dag voordat er gevist gaat worden is goed te doen.

Een eerste kennismaking met Pukka Baits…

4 Oktober, eindelijk is de tijd daar om te gaan vissen! Ik had nog een ‘gezelligheids-sessie’ beloofd aan vismaat Frank en dusdoende zitten we te samen aan het water. Frank heb ik leren kennen via de KSN en hij heeft mij kennis laten maken met een nieuwe aasproducent, namelijk: Pukka Baits. Deze naam zegde mij helemaal niets, hetgeen niet verwonderlijk is aangezien de producten van Pukka nog niet op de Nederlandse markt verkrijgbaar zijn.De manier waarop Frank over Pukka praatte was in mijn ogen overdreven. Volgens Frank kon namelijk niets aan dit aas toppen, zeker niet in Nederland (op de Engelse markt draait alles om kwaliteit, in Nederland meer om prijs). Een serie van opmerkelijke testresultaten van de Nederlandse fieldtesters volgde en die serie was/is zó opmerkelijk dat ik het toch maar eens moest proberen! Frank regelde snel een paar kilo mix en attractors (oliën en flavours) voor me en ik kon gaan draaien.

Nu heb ik een bijzondere hekel aan draaien, waarop Frank me verzekerde dat ik later wel freezers kon krijgen. Kijk, daar hou  ik van!De eerste nacht was in september en veelbelovend: instant 6 vissen. Vervolgens gingen de boilies mee naar Frankrijk waar wat fraaie vissen werden verschalkt, maar die ik met andere kwalitatief goede boilies waarschijnlijk ook wel had gevangen! Nog niet overtuigd, maar wel tevreden en met vertrouwen begon ik dus aan het najaar met de sessie samen met Frank.

Genieten aan het water…

Het is koud. In de hoofdlamp van Frank zie ik wolkjes adem. Windstil is het en de temperatuur zakt naar een graad of 5. De 15 graden die het ’s middags was zijn we inmiddels wel vergeten! Pannekoeken met stroop en mokken warme drank doen de inwendige barbecue weer flink oplaaien waardoor het gesprek al snel weer gaat over de dagelijkse beslommeringen van een karpervisser: werk, relaties en vooral: over vrouwen. Vrouwen die meestal buiten het bereik liggen van de onaantrekkelijke visser. De visser die nachten wegblijft, slaapt als een zwerver op een miezerig stretchertje en ’s nachts bij het horen van wat piepjes ‘even een visje binnen draait’…Als je die mokkels vervolgens uit probeert te leggen dat karpervissen een ‘sport’ is krijg je helemaal de hoon over je heen en besef je dat het gesprek al niet meer te redden is.Onze fantasieën worden echter bruut onderbroken door een striemende run afkomstig  van de linkerhengel van Frank.

Deze ligt op 2/3 van het water en de vis benut de ruimte richting overkant goed. Als we na een sprintje bij de steunen aankomen ligt de stok wild te stuiteren en vliegt de lijn van de molen. Met een soepele zwaai doorklieft Frank de kille lucht en barst er een wild gevecht los. Een wild gevecht betekent hier meestal een schubkarper tussen de 14 en de 20 pond. Vijf minuten later blijkt dit inderdaad zo te wezen en na een fototje glijdt de vis soepel terug in z’n element. Met een dikke glimlach kruipen we een uurtje later de slaapzak in (beide een eigen slaapzak uiteraard ;-) ).

Lang kan ik niet van de slaap genieten als m’n middelste hengel er in een streep vandoor gaat. Onhandig wurm ik me in m’n waadpak en schep even later een mooie twintiger. Na een flitsfotootje mag ook deze weer zwemmen en blijft het, op 1 run voor Frank na, tot de ochtend rustig.

Dol ochtendje...

Als Frank en ik genieten van een gebakken eitje blijkt echter dat de vis ook wakker is: In een tijd van 1 ½ uur krijg ik 4 runs met als topvis de grootste spiegel van het water. De vis klokt net geen 30 pond en tevreden pakken we de rotzooi weer in. De boilies hebben het weer boven gemiddeld gedaan en tijdens de terugreis bespreken we de tactiek. De vissen verzamelen zich blijkbaar op een aantal harde platen die op mijn stek liggen. De vissen sprongen en rolden ook veel meer dan gebruikelijk. Kortom: voer erop! De week erop sta ik op donderdagavond een vijftal kilo boilies erin te meppen met de werpbuis. Ik heb gekozen voor een hele lichte vis/birdfood-mix (heb nog steeds geen freezers) welke volgens Frank een ideale bol voor het najaar moet zijn. De vangsten van vorige week bevestigden dit en deze vrijdagnacht zou de grote test worden.

Vol Gas !

Gespannen zit ik die vrijdagavond op m’n emmer. Licht gespannen, benieuwd naar het onbekende dat vast en zeker zal gaan komen. Al 15 minuten liggen de drie (jaja, stout ik weet het) stokken in en ik heb al 2 maal een vis zien draaien. Het weer is perfect geweest de afgelopen week: overdag een lekker najaarszonnetje bij een graadje of 14 en ’s nachts met 7 tot 9 graden niet te koud. Om de inwendige onrust wat te temperen besluit ik dan maar de gasbrander uit de tas te graaien. Aan eten kom ik echter niet toe want als ik de pastamaaltijd in het kokende water kieper knalt de linkerstok er vandoor. Paniek in de tent! De brander verliest zijn evenwicht en kokend water zoekt zich een weg in het platgetrapte riet. M’n waadpak had ik aangehouden dus ik sta in no-time bij m’n gillende opstelling. Even later glijdt de eerste vis in het net. Ik onthaak de vis in het net en met dezelfde boilie op de hair zeil ik de montage weer richting de harde plaat. Met een plof voel ik hem neerkomen. “Dit kan niet lang duren” denk ik bij mezelf. Ik klim weer op de oever en op het moment dat ik wat boilies uit m’n emmer graai vertrekt de volgende hengel. De vis zit op het aas, en hoe

Het duurt tot half 10 voordat ik de eerste happen pasta kan eten. Zes fluiters brengen onder andere 2 fraaie twintigers zijn hiervoor verantwoordelijk. Als ik even later in m’n slaapzak kruip hoor ik de vissen klappen op m’n stek. Ik vraag me af of het record van 12 vissen op 1 nacht eraan zal gaan.

De nacht verloopt prima en om 10 uur in de ochtend vang ik de grootste vis van de sessie: een hoge twintiger is mijn deel!

Als ik na de sessie de balans opmaak kan ik tevreden terugkijken op een geslaagde voercampagne; nooit eerder kwamen er 14 karpers in 1 nacht op de kant op dit water. Je begrijpt dat ik een week later niet kon wachten om weer te gaan!

‘The Bite’

Donderdagavond vinden 7 kg Pukka ‘The Bite’ boilies hun weg naar de harde platen. The Bite is een zoetige boilie met tevens een redelijk hoog eiwitgehalte (30%). De boilie bevat een goede dosis water oplosbare eiwitten (zit klein percentage vismeel in) en vele attractors (olieën en flavours). Kortom, een perfect aas voor een voorcampagne. Zwaar voeren betekend voor mij ook flink wat minder biertjes drinken in het cafe op zaterdagavond; immers de boilies groeien niet aan de bomen, net zo min als geld op mijn rug. Karpervissen bestaat uit het maken van keuzes. Nu investeren in een kwalitatief goede boilie en hiermee veel voeren levert in 1 nacht net zoveel vis op als normaal in 3 nachten. En 3 nachten benzine, voer en tijd kosten immers ook… Dit bovenstaande is nogal rationeel gedacht, en zo steekt mijn visserij totaal niet in elkaar

ik ga vissen als ik zin heb (komt nogal eens voor ) en probeer gewoon zoveel mogelijk te genieten van het vissen. Maar ik vind het gewoon fijn om (met regelmaat) een visje te vangen en daar kan voeren zeker aan bijdragen. En als het aantal runs verdriedubbelt dan is het voeren het waard geweest. Heeft het voeren geen of weinig effect (dit komt wel flink wat minder voor) dan zal ik het instant weer proberen of het water even links laten liggen en mijn heil ergens anders zoeken. Goed, terug naar de waterkant!                  Zoals gezegd voerde ik zeven kilo boilies verspreid over de harde platen (stuk van 80 bij 40 meter, en onder de eigen kant nog een voerplek). Het perfecte visweer bij aankomst (lekkere bries, 13 graden overdag met een zonnetje en dat half oktober) zorgen ervoor dat het vertrouwen sky-high is. De eerste run laat niet lang op zich wachten en met een glimlach stap ik in m’n waadpak en drill een bizar sterke vis. Gedachtes gaan toch wel richting de dertig pond als mijn tegenstander wéér een krachtig schot aflevert. Bonkend schuift er een zwaar (?) karperlijf over de bodem hetgeen het adrenaline gehalte in m’n bloed nóg verder opschroeft!De teleurstelling is licht wanneer er een schub van 23 pond in het net schuift. Nog steeds een supervis, maar waar blijft die kneiter van een vis?!

Beloning !

Het is net als vorige week een gekkenhuis, alleen nu stopt het niet om 22 uur. Wanneer ik om half 1 voor de 11e keer het water in moet pleur ik haast voorover het water in. Scheldend en tierend kom ik bij de hengels. Deze staan op stormsticks en de middelste staat hoepeltje krom getrokken naar links. Lijn verdwijnt in een extreem hoog tempo van de spoel en de Delkim maakt overuren. Wauw, wat is vissen toch gaaf! Die keiharde fluiters, daar doe ik het echt voor! Als ik de hengel oppak en de baitrunner uitschakel knalt de vis op hetzelfde tempo door de gevechtsslip, en de hengel ligt op maximale werpafstand! Dit heb ik hier nog niet eerder meegemaakt en met een kloppend hart begin ik aan de drill. 15 minuten buffelt de vis van links naar rechts en als ik de vis net weet ik het zeker! Dit móét een wel een dertiger zijn. De weger bevestigd dit even later en met 94 cm is het een van de top-schubs van het water.

Door al de runs en de zware werkdag ben ik helemaal gesloopt en duidelijk toe aan nachtrust. Ik voer nog 1.5 kg boilies en duik tot 7.30 uur de zak in. Als ik m’n hengels opnieuw uitgooi verwacht ik dat het meteen weer ‘loopt’. Maar de eerste vis laat ruim anderhalf uur op zich wachten. Pas als de zon doorbreekt en op ‘standje sambal’ op de harde plaat schijnt komen de runs weer. In totaal land ik 19 karpers waarvan er 12 boven de 9 kilo zijn in 11 visuren (immers tussen 1 en 7.30 niet gevist)! Een tweede dertiger zit er niet in maar wederom een verbetering ten opzichte van het voorgaande weekend! Voldaan sta ik ’s avonds dan ook in de stad met in beide pollen een stevig pint! Proost!

Samenscholing...

De weken erna blijf ik de vissen van de harde platen aftrekken. Het is wel duidelijk dat de vissen erg centraal op dit stuk zitten. Nergens anders op het water springt er vis, er worden af en toe wel vissen gevangen op andere stekken, maar de activiteit op het door mij beviste gedeelte is gewoon bizar. Samengevat kan ik zeggen dat het dit najaar ideaal visweer was: weinig koude dagen, en als het koud was dan was het windstil. Koude wind is immers funest voor de watertemperatuur en voor de vangsten. Bij een watertemperatuur van 10 graden kan je nog prima je vissen vangen, maar niet als deze binnen een week van 14 graden is gedaald! Geleidelijke afkoeling en de vaak ZW wind ( die vol over de stek blies ) zorgde dat de vis zich thuis voelde op dit stuk van het water. En zich vol vrat voor de naderende winter. In de weken dat ik het water beviste waren er geen anderen die een met een serieuze voerstek de karpers belaagden. De vis vond dus nergens zoveel boilies als op de harde platen. Ik geloof wel dat ik dankzij de attractiviteit en de kwaliteit van de boilies ik een visje extra heb gevangen! Zeker omdat ik na 3 weken al vissen ging dubbelen van de eerste sessie! Zo ving ik tijdens de eerste nacht (met Frank) naast de spiegel van 14.4 kg nóg een spiegeltje.

In de vierde nacht van de ‘campagne’ ving ik beide vissen terug, met nog geen twee uur tussen de vangsten! Half november vis ik m’n laatste nacht op de voerstek en nu merk ik toch wel dat de winter eraan komt: de vangsten lopen terug. Met 11 vissen (t.o.v. 16 stuks de week ervoor) in 19 uur vissen niet slecht maar toch een stuk minder dan tijdens de weken half oktober!

Tijd voor de winter…

Vrijdag 18 november sluit voor mij dit actieve karperseizoen. Ik ga vast nog wel vissen in 2005, maar niet meer (zwaar)voorvoeren en lange nachten vissen. De karperavonturen worden de 18e omgezet in een powerpoint presentatie die ik geef op de KSN meeting van (thuis) Regio Zeeland! Met een man of 40 in de zaal vertel ik over het verloop van mijn seizoen en de hoogte- en dieptepunten van 2005. Ik vertelde ook wat over Pukka Baits en naar aanleiding hiervan heeft Paul me gevraagd wat meer over Pukka te vertellen op deze site in de vorm van een artikel. Bij deze dus Paul.....

Michiel Pilaar